Sunday, July 11, 2010

लाटांचा भर ओसरल्यावर

लाटांचा भर ओसरल्यावर
श्‍वासही केलास परका
तु तरीही हसते आहेस
आणि मी सुन्न माझ्यात...

तु भाळी चुंबिलेल्या
त्या चुंबनांची शपथ
तुझ्या पापण्यांच्या वादळानं
पान फुलं सारी झडलीत

आता उरलाय फक्त देठ
तू ओरंबडलेला...

Thursday, July 8, 2010

चिंब पापण्यांत तुझ्या...

तुझी वाट पाहत
माझं झुरत रहाणं
उनाड चाल आठवत
माझं मुकं पहाणं

रोजचेच तुझे बहाणे
आणि रोजच्याच थापा
रुपयातील चार आणे
बाकी साऱ्या वाफा

बंद कर ओठ
आणि बोलू दे शब्दांना
म्हणू नकोस,
पुण्यातील हवा गरम आहे
फक्त टिपत रहा शब्द
कागदावरील...
ओठांवरील...

बोटांचा थांबव चाळा
मान वर कर थोडी
पण लाजू नकोस पुन्हा
हाय SSS
तुझी ही अदा
जीव दहा वेळा फिदा...

तू मुकी राहिलीस
की डोळे छान बोलतात
मनातील भाव मग
पापण्यांतून सांडतात...

डोळ्यांचेही डोळ्यांना
बरेच कळते काही
ह्यदयाचे भाव जाणायला
शब्दांवर ताण नाही

बोलत रहा पापण्यांतून
बरसत रहा पापण्यांतून
मला भिक्त भिजू दे...
भिजू दे,
चिंब पापण्यांत तुझ्या..

(संतोष, 16 जानेवारी 2007, सारसबाग, पुणे.)

फक्त एक गर्लफ्रेन्ड दे...

देवा,
देवा मला फक्त एक गर्लफ्रेन्ड दे

एमपीएस्सीचा अभ्यास करणारी
स्टडी सर्कला असणारी
स्टडी रुम मध्ये ध्यान लावून बसणारी
फक्त एक G. F. दे...

वाचता वाचता झोपणारी
दंड बैठका मारणारी
आणि एका दमात सिंहगड चढणारी
फक्त एक G. F. दे...

पंजाबी ड्रेस घालणारी
जिन्समध्ये रमणारी
आणि साडी मध्ये खुलणारी
फक्त एक G. F. दे...

माझ्याकडं चोरुन पाहणारी
खुद्‌कन गाली हसणारी
आणि फक्त माझ्यासाठीच झुरणारी
फक्त एक G. F. दे...

"मंगला'ला पिक्‍चर पाहणारी
माझ्यासोबत पुणं फिरणारी
आणि फक्त माझ्यावरच मरणारी
फक्त एक G. F. दे...

शेतात काम करणारी
दोघांच्या आई बापाला जपणारी
आणि घराचं घरपण वाढविणारी
फक्त एक G. F. दे...

चहाचे फुरके मारणारी
चिकन रस्सा चापणारी
आणि चुलीवर भाकरी थापणारी
फक्त एक G. F. दे...

थोडी फार लाजणारी
हळूच मला बिलगणारी
आणि मलाच I Love You म्हणणारी
फक्त एक G. F. दे...

'Z' Bridge वर भेटणारी
खांद्यावर डोके ठेवून बोलणारी
आणि हळुच कुशीर शिरणारी
फक्त एक G. F. दे...

तुझ्या राधे पेक्षा न्यारी
रामाच्या सितेपेक्षा भारी
माझी Special Identity वाली
फक्त एक G. F. दे...

(संतोष, 5 ऑक्‍टोबर 2006, स्टडी सर्कल पुणे, बिराजदार सरांचे लेक्‍चर सुरु असताना.)

राणी गं...

कासराभर दिस बाकी
मी जाणार राणी गं..
प्रेमाला सांग आपल्या
जपशील का राणी गं..

घडोघडी पोरं जोडी
बदलत्यात राणी गं..
जन्मोजन्मी साथ तुझी
देशील का राणी गं..

जग लई वंगाळ बघ
झालया राणी गं..
जरा जपुन माझ्या मागं
चाल राणी गं..

सावली देहाची माझ्या
झालिस राणी गं..
आई-वडलांना माझ्या सांग
भरवशिल का राणी गं..

माझ्या लाडाचे राणी
पुस डोळं तुझं गं..
पदराआडून बघ कोण
बघतया राणी गं..

हळुहळु दुडूदुडू
पळंल ते राणी गं..
फौजदार मग सांग त्याला
करशिल ना राणी गं..

इवल्या इवल्या पावलांना
चालव राणी गं..
तुच त्याची आई
आता तूच बाप राणी गं..

सरणाहून माझ्या जरा
थांब लांब राणी गं..
धग सरणाची सांग तुला
सोसल का राणी गं..

शपथ हाये माझी तुला
जिवाला जप राणी गं..
तुझ्या जिवातच जिव माझा
गुंतलाय राणी गं..

जगणं मरणं हाये एक
खेळ राणी गं..
माझ्याईना संसाराचा आता
घाल मेळ राणी गं..

(संतोष, 5 ऑक्‍टोबर 2006, झेड ब्रिज, पुणे)

(पदरात 6-7 महिन्याचे लहान मुल असलेल्या माझ्या एका जिवलग मित्राचे निधन झाले. काही वर्षे तो पुण्यात स्टडी सर्कलमध्ये पी.एस.आय. होण्यासाठी स्पर्धापरिक्षांचा अभ्यास करत होता. त्याने प्रितीविवाह केला होता. पण डाव अर्ध्यातच थांबला.)

Wednesday, July 7, 2010

50 ची नोट विठ्ठल आणि मी

परवाचा, 6 जुलैचा सायंकाळी साडेपाच सहाचा किस्सा आहे. दिंडी पुण्यात होती. संध्याकाळी हनुमंतचा फोन आला. पालिकेत विशेष काही नाही. तुला भेटायला येतोय. भूक लागलीये. काही तरी खाऊ. माझी झाली पंचायत. मी सकाळी घाईत घरी पाकीट विसरलो होतो. बफर स्टॉक होता. पण त्याला मी शक्‍यतो आपत्कालीन परिस्थितीशिवाय हात लावत नाही. त्यामुळे मी हनमाला सांगितलं. सर, माझ्याकडे आज पैसे नाहीत. खायचा नाश्‍ता पाण्याचा वांदा आहे. पण तुम्ही या आपण मार्ग काढू....

माझ्या डोक्‍यात वेगळाच मार्ग होता. गेली चार वर्षे मी पुण्यात दिंडीच्या काळात माझी मेस बंद करतो. शहरभर भक्तांसाठी प्रसादालये सुरू असतात. बातमीदारी करता करता पोटपूजाही त्यात होते. चार दिवस प्रसादाने (खिचडी, केळी, राजगीऱ्याचे लाडू इ) पोटाची काळजी नसते. शिवाय खानावळीचे पाणी चपाती खाण्यापेक्षा बरं ना. यंदा नवीन घराजवळच्या मावशीकडून सकाळी घरून बाहेर पडतानाच डबा घेत असल्याने दिंडीत प्रसाद घेण्याची वेळ आली नव्हती. म्हटलं चला हनमा जोडीला आहे, खिशात पैसाही नाही तर मग पांडुरंग कधी कामाला येणार. जय जय राम कृष्ण हरी.

हनमा आला. आम्ही शनिवारवाड्याच्या समोर गेलो. बोलायचं होते आणि खायचंही होते. शनिवारवाड्याच्या उजवीकडं लाल महालाच्या बाजूच्या गेटवर पीर बाबाचा दर्गा आहे. त्याच्या शेजारी कठड्यावर वारकऱ्यांमध्ये जाऊन बसलो. या जागेवर कायम 2-3 पोलिस बसलेले असतात. आज नव्हते. थोड्या वेळाने दोन लोकांनी राजगिऱ्यांचे लाडू 2 गोणी भरून आणल्या. पण वाढी आमच्यापर्यंत येण्याआधीच लाडू संपले. गप्पा मारून आम्ही कंटाळलो होतो. म्हटलं पाटील चला आता... आपण फक्त पाटील राहिलो. चला तुम्ही तुमच्या वाटेला लागा, मी माझ्या लागतो. पांडुरंग काय पावत नाय आज आपल्याला. असं म्हणून मी सहज मान खाली गेली. बुटांकडे पाहत होतो. तेवढ्यात माझं लक्ष कठड्याला खेटून धुळीत पडलेल्या 50 रुपयांच्या नोटेकडं गेलं. पहिल्यांदा खरंच वाटलं नाही, की ते पैसे आहेत. दुसऱ्यांदा वाटलं खोटे आहेत. तिसऱ्यांदा वाटलं फाटलेले असतील. म्हणून नीट तपासून पाहिले. एकदम ओके नोट होती.

डोक्‍यात विचार आला कुणाचे असतील. नोटेला तीन आडव्या घड्या होत्या. आम्ही अर्धा तास तेथे बसलो होतो. तेवढ्यात तीन दिंड्या तेथे विसावा घेऊन पुढे गेल्या होत्या. त्यामुळे कुणा वारकऱ्याचे पैसे असतील तर परत करणं अशक्‍य होते. आणि नेहमी इथे बसणाऱ्या पोलिसांचे पैसे असतील तर ते त्यांना परत करण्यात काही पांडुरंग नव्हता. आता माझ्यासमोर दोन पर्याय होते. एक - ती नोट पांडुरंगाचा प्रसाद म्हणून जपून ठेवायची. दोन - ती नोट खर्च करायची.

नोट देवाचा प्रसाद म्हणून जपायची तर मी देव मानत नाही. त्याऐवजी महात्मा फुल्यांची निर्मिकाची कन्सेप्ट मला भावते. दिवसभर मी पालखीच्या पावलांनी.... ट्रॅफिक केलं जाम सारं.... असं गाणं गुणगुणत मी फिरत होतो. कारण शनिवारवाड्यापासून सेंट्रल बिल्डींगला जायला मला दीड तास लागला होता. पावसाच्या रिपरिपीत गाडीचं हॅंडल, क्‍लच, ऍक्‍सिलेटर दाबू दाबू दोन्ही हात लाल झाले होते. वारकऱ्यांविषयी आत्मीयता असली तरी का कोण जाणे पण वारीचं फारसं सुखःदुखः नाय वाटत मला. मला कशाचं सुख दुःख वाटतं हे अजून मलाच समजलेलं नाही.

माझा सख्खा मावसभाऊ मी कॉलेजला असताना वारला. मला सख्खा भाऊ नाही. पण तो सख्ख्या भावाहून जवळचा होता. आम्ही दोघांनी किती तरी धिंगाणा केला होता. पुण्यात प्रत्येक दिवाळी,उन्हाळ्यात तो मला भरपूर पिक्‍चर दाखवायचा. फिरवायचा. तो गेल्याचं कळलं, पण मला अजिबात रडू आलं नाही. जाऊन त्याचं शेवटचं दर्शन घ्यावं असंही वाटलं नाही. उलट त्या संध्याकाळी मी कॉलेज ग्राऊंडवर जाऊन कब्बडी खेळत बसलो. त्याच्या दहाव्याला गेलो तेव्हाही मला रडू आलं नाही. मला रडावासं वाटलंही नाही. लाजेखातर मी खालचा ओठ दाताने जोरात चावला. तेव्हा कुठे माझ्या डोळ्यातून पाणी आलं. पण त्यानंतर आठच दिवसांनी मी कॉलेजमध्ये बसलो होतो. लेक्‍चर सुरू होते. मी दारातून बाहेर पाहिलं. लांबवर भाताची शेतं पसरलं होती. आणि कॉलेजसमोरच्या खाचरात एक कोकणी म्हातारा अंघोळ करत होता. काळाकुट्ट. त्याची हाडं न काडं मला लांबूनही मोजता येत होती. चेहरा पार खपताडात गेला होता. मला एकदम गलबलून आल. आणि भर क्‍लासमध्ये माझ्या डोळ्यातून अश्रूंच्या संततधार धारा वाहू लागल्या. थांबता थांबेनात. मी तसाच ओघळत्या डोळ्यांनी क्‍लासबाहेर पडलो. तेव्हापासून मला माझं कोडं पडलंय. सख्खा भाऊ मेला, रडलो नाही... आणि कोण कुठला जखापडा म्हातारा... त्याला पाहून रडतो बसलो. अजून कोडं सोडवतोय.

पांडुरंगाचंच काय पण तसं मला कोणत्याच देवाचं वावडं नाही. वेडही नाही. आईमुळे मारुती मनात बसलाय आणि आता तो माझा मित्र झालाय. त्यामुळे त्याला नाही टाळू शकतं. पण बाकी सर्व देव मी फाट्यावर मारून फिरतो. मी घरी कधीही देव पुजत नाही. देव्हाऱ्यात धुळीचा थर साचतो. आई कधी कधी मेटाकुटीला आली की सणावाराला तिच्या समाधानासाठी देवावर तांब्याभर पाणी ओततो. तेवढंच.

जेजुरीचा खंडोबा आमचं कुलदैवत. पण गेल्या 10-15 भेटीत मी फक्त एकदा तळी भरली. ती सुद्धा आईची आठवण आल्याने, तिला वाईट वाटेल, एकदा तरी भरावी म्हणून. बाकी मला देवापेक्षा त्याच्या भक्तांच्या भावना व देहबोली वाचण्यात जास्त रस असतो. प्रत्येक माणूस न बोलता खूप काही सांगत असतो. त्याच्या न कळत त्याला समजून घेण्यात वेगळाच आनंद असतो. त्यामुळं कधी कधी कंटाळा आल्यावर मी शिवाजीनगर एस टी स्टॅंड वर जाऊन माणसं वाचत बसतो. जेजुरीगडावर मी फक्त एकदा गाभाऱ्यात गेलोय. मी देवाचे लांबून थेट दर्शन घेण्याची एक जागा शोधलिये. दिपमाळेजवळ सर्वांत बाहेरच्या बाजूला एक जागा अशी आहे, की जेथून गाभाऱ्यात कितीही गर्दी असली तरी थेटपणे खंडोबाच्या पाया पडता येत. त्याच्या नावाने भंडारा लावला, की आपण माणसं वाचायला मोकळे.

अशा पार्श्‍वभूमीवर ही नोट देवाचा प्रसाद म्हणून मी सांभाळून ठेवणं शक्‍य नव्हतं. हनंमंतालाही ते पसंत नव्हतं. कुणा गरजवंताला नोट दान करावी, तर या क्षणी सर्वांत जास्त गरजवंत आम्ही दोघे होतो. आणि दान तिच गोष्ट करावी, ज्यात तुमचा घाम आहे. त्यामुळे आम्ही उठलो. शनिवारवाडा चौपाटीवर गेलो. दोन ओली भेळ आणि एक कांदा उत्तप्पा खाल्ला आणि आमची पावले आपापल्या हापिसाच्या दिशेने चालू लागली. माझ्याच नकळत माझी पाचवी दिंडी पांडुरंगाच्या पाया न पडताही त्याच्या प्रसादाने पूर्ण झाली होती.

(ता. क. - त्याच रात्री बफर स्टॉकमधून "अलका'ला स्टॉर्म वॉरिअर्स हा चित्रपट पाहिला.)

Tuesday, July 6, 2010

चंद्र म्हणू की चांद तुला मी...

चंद्र म्हणू की चांद तुला मी...
तू अंकुरत्या भूईचा भास
स्वप्न म्हणू की सत्य तुला मी...
चैत्र म्हणू की चैत्राली बास

उडती पापणी डोळ्यांवरती
लवली भुवई बोलण्याकाही
वेड्या बटीचा अल्लड चाळा
अन्‌ कर्णफुलांची अस्वस्थ थरथर

ओठ लपवती दंतपंक्तींना
गाल खुलवती तव नयनांना
नाकी चमके चमकी छान
गळा तुळशी माळेचं भान

मी सांभाळू किती डोळ्यांना
नजरा लोकांच्या झाल्यात द्वाड
काजळ तिळभर रोव गाली
अन्‌ घरी जाऊन दृष्ट काढ

चंद्र म्हणू की चांद तुला मी...
चैत्र म्हणू की चैत्राली बास

(संतोष, 6 जुलै, 10ः30 pm)

Monday, July 5, 2010

चारोळ्या आणि सारोळ्या (2003-05) 1

1) प्रीती

चंद्र चांदणे, सुर्य तारे

बस्स आता थकलो आहे...

चांदण्यात चंद्राच्या

प्रीतीसच मुकलो आहे...

  • तीन चार वर्षे माझी एक डायरी हरवलेली होती. काल-परवा घर बदलताना ती सापडली. तिच्यातील चारोळ्यांनी आठवणींचा जुना खजिना पुन्हा एकदा खुला झाला. या चारोळ्या-सारोळ्या (सहा ओळींच्या कवितेला मी सारोळी म्हणतो) माझी 2003 ते 2005 या काळात कृषी महाविद्यालयात शिक्षण घेत असतानाची स्पंदनं आहेत. यातील अनेक स्पंदनं कॉलेजच्या "स्पंदन' या पाक्षिकात प्रसिद्ध झालीत. (मी काही काळ त्याचा संपादक असल्याने म्हणा हवं तर). आता या चारोळ्या, सारोळ्या वाचल्या की माझं मलाच हसू येतं. कधी कधी माझ्या वैचारीक दारिद्रयाची लाजही वाटते. पण या प्रत्येक चारोळी किंवा सारोळीसोबत कॉलेजमधील किस्से, कहाण्या, गोष्टी धांगडधिंगा आठवल्या की बरं वाटतं. आपण असेही होतो, हे पचायला अवघडही जातं. पण ईलाज नाही. जरा आहे तसा आहे. पटलं तर घ्या... नाही तर आपली वेवलेंथ वेगळी आहे... असं समजा !

  • 2) ऍग्री

तु म्हणतेस तुझी माझी

जोडी काय न्यारी आहे...

मला मात्र माझी

बीएस्सी ऍग्रीच प्यारी आहे...

  • 3) अंत

एकदाच घ्यावा छंद

आरंभ अंत सौख्याचा

एकदाच व्हावे धुंद

आरंभ अंत सुखाचा

एकदाच व्हावे अंध

आरंभ अंत जिवनाचा

  • 4) सरण

जेवण झाल्यावर ढेकर कुणीही देतं

मी जेवणाआधी दिलाय

दिवसभर तर कुणीही जागतं

मी रात्री जागवल्यात

मेल्यावर तर कुणीही जळतं

मी तर जिवंतपणी जळतोय...

  • 5) अर्धा डाव

तू असं कुणाकडं

पुन्हा कधीही पाहू नकोस

आशेचं मृगजळ दावून

अर्ध्यावरती सोडू नकोस

  • 6) गुलाबाचा काटा

गुलाबाचा काटा

कधी कधी जास्तच अडतो

पाकळीचा सुवास मग

फुलालाच नडतो...

  • 7) धोतरा

तुला विसरता विसरता

मी मलाच विसरुन गेलो

गुलाब गंधाच्या आशेने

धोतऱ्यात अडकून गेलो

  • 8) ह्दयाचे काटे

तिच्या मोहक हास्यासाठी

गेलो प्रेमाचिये वाटे

बोचतात मला आता

माझ्या ह्यदयाचे काटे

  • 9) काटा

तुझ्या सरड्या प्रेमाला

सापासारख्या हजार वाटा

मग मलाच का समजतेस

बाभळीचा जहाल काटा

  • 10) पालवी

प्रत्येकाच्या आयुष्यात

नेहमी असंच होतं का

पालवी फुटण्याआधी

झाडंच जळून जातं का

चारोळ्या आणि सारोळ्या (2003-05) 2

11) नशिब
माझं स्वतःचं नशिब
माझीशीच का खेळतं...
पाहिलेलं प्रत्येक स्वप्नं
मृगजळ का ठरतं..

12) मुक्ती
तुला माझ्याशी बोलण्याची
माझी काही सक्ती नाही
पण एक लक्षात ठेव
तुझ्या माझ्या प्रेमाला
मरणाशिवाय मुक्ती नाही

13) फरक
तुझ्या माझ्या प्रेमात
फक्त एकच फरक आहे
तुला प्रेमभंग करण्याची
तर मला सहण्याची हौस आहे

14) लायकी
माझ्या प्रेमभंगात
तुझा काही दोष नाही
मीच माझी लायकी विसरलो
तुझ्यावर काही रोष नाही

15) आठवण
तू जेथे असशिल तेथे
नेहमी अशीच सुखी रहा
आम्हा दुर्जनांच्या आठवणी टाळून
तुझ्या धेय्याकडे चालत रहा

16) नशा
तुझ्यासाठी झुरण्यातही
एक वेगळीच नशा आहे...
माझ्या प्रेममय जिवनाची
तिच खरी दशा आहे...

17) चेहरा
माझा चेहरी मी
आरश्‍यात कधी पाहिलाच नाही
बरे झाले तु सांगितलेस
आता मी आरशात कधी पाहणारच नाही

18) मध
फुलाकडे पाहताना
काट्यात कधी अडकू नका
मधाच्या गोड आशेनं
विष कधी चाटू नका

19) माफी
सुखाच्या आशेनं
मी तुला दुखःच दिलं
शक्‍य असेल तर माफ कर
तुला विचारल्याशिवायच प्रेम केलं

20) अंधार
रात्रीच्या अंधारात
प्रकाशाची आशा आहे
ह्दयाच्या अंधारात
स्वप्नाची आशा आहे
पण माझ्या जिवनाची
आशाच अंधार आहे

चारोळ्या आणि सारोळ्या (2003-05) 3

  • 21) पाखरु

दारुच्या एका ग्लासा ग्लासात

पाखरु खोल बुडून गेलं

पिलं तोवर पिलं

नी पिऊन झाल्यावर उडून गेलं...

  • 22) प्राण

मला नक्की काय होतंय

माझं मलाच कळत नाही

जिवात जीव नसूनही

प्राण काही ढळत नाही

  • 23) जीवनाच्या रस्त्यावर

जिवनाच्या रस्त्यावर

तुझ्या माझ्या पायवाटा

कधी जुळंच नयेत... कारण

मला खड्यात पडायचं नाही !

  • 24) बरे झाले

बरे झाले देवा

तिने केला माझा हेवा

तिला आठवून आता

नाही झुरणार केंव्हा

  • 25) मुकी वाट

मी थांब म्हटल्यावर

तू काही थांबणार नाहीस

म्हणून तुझ्या मुक्‍या वाटेकडं

मी कधी पाहणार नाही.

  • 26) तुटता तारा

पौर्णिमेच्या चांदण्या रात्री

एक तारा ओघळला

कुण्या निष्ठूर चांदणीसाठी

त्याचाही जीव पाघळला

  • 27) चार खांदे

माझ्या जिवनाची नौका

लागो केव्हाही नदी पार

पण नक्की भेटतील का

मला हक्काचे खांदे चार

  • 28) दगा

दिवा जळत असताना

जळणारे खुप असतात

पाणी वाहत असताना

वाहणारे खुप असतात

प्रेम कसंही असू द्या

दगा देणारेही खूप असतात

  • 29) थेंब

माझ्या आसवांच्या थेंबा थेंबात

चार सोनेरी क्षण आहेत

दोन तुझ्या भेटीचे

तर दोन विरहाचे आहेत...

  • 30) दिवस

जो दिवस माझ्यावर आला

तुझ्यावर कधी येऊ नये

जिव लावून अर्ध्यावरती

तुला कोणी सोडू नये

चारोळ्या आणि सारोळ्या (2003-05) 4

31) फास
दलालांच्या तोंडी
शेतकऱ्याचा घास आहे
कुणब्याच्या मानेला
बाजारातच फास आहे

32)महायुद्ध
शांत शांत म्हणता म्हणता
जग अशांत झाले...
महायुद्धाच्या अग्नीत
न्हाऊन निघाले....

33) लोकशाही
निवडणूकीच्या काळात
साम, दाम, दंड, भेद...
गांधी नेहरूंच्या स्वराज्यात
लोकशाहीच्याच ह्‌दयाला छेद...

34) असाही देव
देवाऱ्याही देवळात
माणूसकी बाटू लागली
पुजाऱ्याची काळी आई
सत्तेलाच चाटू लागली

35) त्सुनामी
कोण म्हणतं त्सुनामी
फक्त समुद्रच ढवळतात
जरा माझ्याही मनात पहा
त्या मनही जळतात

36) संधी
जिवनाच्या रस्त्यावर
जर कधी काळोख दाटला
तर फक्त दिवा जप
संधी त्याच किरणांनी येईल
तू फक्त चालत रहा

37) भेट
आयुष्यात एखाद्या वळणावर
जरुरी नाही आपण भेटलंच पाहीजे
पण जेथे असाल तेथे असे रहा
की भेटावसं वाटलं पाहीजे

38) स्वप्नं
आयुष्यात अशी अनेक वळणं येतील
की काहीतरी गमवावं लागेल
त्या प्रत्येक वळणावर
जीव सोडला तरी चालेल
पण स्वप्न कधी सोडू नकोस...

39) ओळख
आयुष्यात पुन्हा भेटल्यावर
ओळख देण्याच्या लायकीचा वाटलो
तरच ओळख द्या...
नाही तरथुंकून गेलात तरी चालेल

40) डोळे
जिवनाच्या रस्त्या रस्त्यावर
तुम्हा सर्व ओळखतील... असं नाही
सर्व विसरतील... असंही नाही
तुम्ही फक्त चालत रहा
चार डोळे तुमची वाट पाहतील
दोन आईचे, दोन वडीलांचे...

चारोळ्या आणि सोरोळ्या (2003-05) 5

41) मैत्री (रुपा, अस्मी, पद्मा, शिल्पा, प्रिया, शुभांगी व स्मितासाठी)

वाटलं नव्हतं कुणी असा
मैत्रीचा हात देईल
जिवनाच्या रस्त्यावर
दुःखातही साथ देईल

हिच आपली सप्तरंगी साथ
अशीच कायम राहो
इंद्रधनुष्य खुलतच जावो
मी तुटता तारा झालो तरी....

42) (सागर कवडेसाठी-त्याच्या डायरीत)


सागरात यशाच्या
सागर तू पोहत raha
milalach कधी वेळ तर
माझ्याही घरी डोकावून पहा

43) मासळी (शैलेश घुले यास)

शैलेश तू तर
सुमडीत कोंबडी मारलीस
वाटवंटात चालता चालता
मासळी कशी धरलीस

44) तुझ्यासाठी (संतोष धायगुडे, रियाज इनामदार)
तुझ्या एका हाकेसाठी
माझे कान आतुर आहेत
तु फक्त मागुन बघ
माझे पंचप्राणही हजर आहेत

45) दोन गोष्टी
जगात फक्त दोनच गोष्टी तुमच्या आहेत.
तुमच्या ह्दयातील माणसं आणि तुमची स्वप्नं
दोन्हींना जिवापाड जपा...
कारण,ती तुटल्यावर जीवन उद्धस्त होतं...

चारोळ्या आणि सारोळ्या (2003-05) 6

  • 46) आसू

काश हम आपकी जगह होते

तो आज इस बेबसी के

काबील ना होते

आप जैसा चले तो जाते

मगर आँखो मे आसू ना होते

  • 47) मुलाकात

जिंदगी की राह में

जिंदगीया चलती रहेंगी

आप सिर्फ चलते रहो

मुलाकाते होती रहेंगी

  • 48)

या परवरदिगार बजरंगबली

मेरे दोस्तो को

सदा खुश रखना

उन्हे कभी मायुस मत होणे देना

क्‍योंकी वो मेरा...

पैसा उधार लेके जा रहे है...

  • 49) जुदाई

काश खुदा के पास

थोडी भी खुदाई होती

तो एक ही राह पर

हमारी जुदाई ना होती

  • 50) शाम

न जाने जिंदगी की किस शाम

आपसे फिर मुलाकात होगी

पता तो ये भी नही की,

शाम होने तक हम होंगे या नही

  • 51) जुदाई

जीवन की राह में

काश हर मंजिल पास होती

तो इस तरह दोस्ती से रुकसत होकर

जुदाई हमारे पास ना होती

  • 52) कमाई

मेने सारी जिंदगी

क्‍या खोया क्‍या पाया

जब जागा तब जागा

नही तो सारी रात सोया

  • 53) जाम

मोहब्बत के ख्वाब मे

तडपती शाम है

दिल से दिल मिलकर भी

हातो मे जाम है

  • 54)

समुंदर के बिच मे

पाणी क्‍या चिज है

दिल आया हडळ पे

तो परी क्‍या चिज है

तीन चार वर्षे माझी एक डायरी हरवलेली होती. काल-परवा घर बदलताना ती सापडली. तिच्यातील चारोळ्यांनी आठवणींचा जुना खजिना पुन्हा एकदा खुला झाला. या चारोळ्या-सारोळ्या (सहा ओळींच्या कवितेला मी सारोळी म्हणतो) माझी 2003 ते 2005 या काळात कृषी महाविद्यालयात शिक्षण घेत असतानाची स्पंदनं आहेत. यातील अनेक स्पंदनं कॉलेजच्या "स्पंदन' या पाक्षिकात प्रसिद्ध झालीत. (मी काही काळ त्याचा संपादक असल्याने म्हणा हवं तर). आता या चारोळ्या, सारोळ्या वाचल्या की माझं मलाच हसू येतं. कधी कधी माझ्या वैचारीक दारिद्रयाची लाजही वाटते. पण या प्रत्येक चारोळी किंवा सारोळीसोबत कॉलेजमधील किस्से, कहाण्या, गोष्टी धांगडधिंगा आठवल्या की बरं वाटतं. आपण असेही होतो, हे पचायला अवघडही जातं. पण ईलाज नाही. जरा आहे तसा आहे. पटलं तर घ्या... नाही तर आपली वेवलेंथ वेगळी आहे... असं समजा !

झेड ब्रीज'वरुन

पुण्यात मी पहिल्यांदा एमपीएस्सीची तयारी करण्यासाठी दाखल झालो. स्टडीला अभ्यास करायचो. रहायला लकडी पुलाच्या कॉर्नरला मोरेंच्या बिल्डींगमध्ये होतो. संतोष धायगुडे, रियाज इनामदार, किशोर खरात, एकनाथ अमुप आणि मी. त्यावेळी झेड ब्रीज हा माझा फिरण्याचा, पाय मोकळे करण्याचा, भाषणांची तयारी करण्याचा, पाठांतर करण्याचा आणि टाईमपास करण्याचा अड्डा होता. त्यावेळच्या काही करतूती....

1)
तुझ्या मोहक हास्यामागे
स्वार्थ कधी दिसला नाही
तुझ्या मधाळ डोळ्यांमागे
कपट कधी दिसले नाही

तुझ्या लाल ओठांमागे
मत्सर कधी दिसला नाही
पण तुझ्या नजरे मागे
तुझा चालुपणा कधी लपला नाही...

2)
रामायण राम-रावणामुळे नाही
तर सितेमुळे घडलं
महाभारत कौरव-पांडवांमुळे नाही
तर द्रौपतीमुळे घडलं

माझ्या मित्रांनो जरा सावध रहा...
आता काळ-वेळ आपली आहे

3)
मैत्रिणीच्या खांद्याआडून
तुझं चोरुन पहाणं
मला चिंब भिजवून
तुझं कोरडंच रहाणं...

4)
अचिंब कमळ पाण्यात
कोरडे भाव डोळ्यांत
नाही तुज्या मनात
मग का हसतेस गालात

5)
वाहता वारा उनाड ओढणी
आणि माझं ह्दय कातर
अल्याड मी, पल्याड तू
आणि आपल्या मधील अंतर

6)
ढळला खांद्यावरुन पदर
वाऱ्याचा गुन्हा
की तुझाच निर्लज्जपणा
ऑन दं झेड ब्रीज...

7)
स्वतःच्या धुंदीत
जो तो आहे दंग
पुण्यातील माणसांना
ना रुप ना रंग

8)
झेलीत साऱ्या उष्ट्या नजरा
मुठेत वाहिला काल
एक सुगंधी गजरा
पण... सुकलेला, चुरगळलेला

9)
पुलावरील तुझं वागणं
सारं जग पाहत होतं
तुला त्याची जाणीव नसेल
पण पुलावरुन पाणी वाहत होतं...

10)
प्रवास संपला साथ संपली
सारं आता थांबणार का
भेट क्षणाचीच आपली
आठवण पुन्हा काढणार का

11)
वठलेलं झाड आज
गदागदा हललं
ना ऊन ना वारा
पण श्रावणाला भुललं

12)
खांद्यावरील मोकळे केस
आणि भुवयांमधील बिंदी
श्‍वेत वस्त्र अंगावर
धिरगंभिर योगिनी

13)
अपरे केस
टपोरे डोळे
आणि भांगातील कुंकू
अबोल चेहरा
रुक्ष डोळे
आणि तुझा निरोपाचा हात

14)
तुझा चेहरा सुकलाय
डोळे निस्तेज झालेत
हे कशाचं लक्षण
मला कळतंय...
कदाचित....
नाही...
मीच वेडा आहे.