तू दिवा लाव...

मी भिरभिरतो कड्याकपारी
डोंगरदर्यांत बेभान बेफाम
सय, लय, पायरव, पाझर
रित्या क्षणांचा निस्सिम शोषक

स्तब्ध प्रारब्ध तू निळ्या आकाशी
केविलवाणी निशा बेलगाम जराशी
रित्या आशेच्या रित्या गाभारी
तू दिवा लाव...

तुझ्या माझ्या पाऊलखुना
पुन्हा तिच पावलं क्षितिजी
लपेटता, झोकांडता वारा
शिळ आसमंती अस्मानी

मालवल्या श्वासांनी
फोडावा टाहो अवचित
तसा तुझा माझा एकांत
भरल्या कंठात निपचित
तू दिवा लाव...

मेंदूत मुंग्यांची अखंड वळवळ
उरात श्वास घरघर थरथर
विझत्या ज्योतिची नाहक फडफड
रात्रभर दीनदीन मिनमिन...

- संतोष, २० आॅगस्ट १४, सकाळ, पुणे