लाख वादळं झेलून,
जेव्हा तू मला भेटलीस...
तू दुर्गा होतीस,
क्रोधाग्नीत न्हालेली...
तुझ्या कोरड्या धगीनं,
मी धगधगलो...होरपळलो...
जळून गेलं मी पण,
अन् पुन्हा मोहरलो...
आज सारी वादळं पचवून,
तु टिप्पूर चांदणं झालिस...
आणि मी मोजतोय चांदण्या,
तुझ्या कुशीत शिरुन....
यापुढे आयुष्यातील प्रत्येक वादळात,
मी तुझ्या पुढे असेन...
कारण,
मला चांदणं व्हायचंय,
अन् तुला कुशीत घ्यायचंय...
(संतोष, 4 मे 2010, सायंकाळी 4ः30, शनिवारवाडा)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment