आमची मुळं, उन्मळून गेलीत वादळानं
आणि तुम्ही, लव्हाळ्याच्या गोष्टी सांगताय...
महापूरी झाडांभागी, वहायचे भाग्य
लव्हाळी दुर्भागी, मातीची माया जड...
वहावयाच्या सुखासाठी, आज लव्हाळं रडतंय
जगण्याच्या पूर्णतेसाठी, पुन्हा ढग फोडतंय
त्याच्या घनान विटून, आभाळं फाटलं...
झाली पुन्हा दलदल, लव्हाळं त्यातंच फसलंय
कोण म्हणतं ? झाडे जाती, लव्हाळे वाचती !
जरा मातीमुळं पहा, लव्हाळं कधीच मेलय...
उरलाय फक्त सांगाडा... आमच्यासारखाच...
(संतोष, 5 मे 2010, पुणे)
No comments:
Post a Comment