तुह्या घामाचं मोती दाखव रं...

भावड्या,
पाठीचा इळा, कुरपाचं पाई... चालत नाईत आता !
आता बास झालं शिकणं तुव्ह, तु यकदाचा घरी यं रं...

वझी लापलाप करत्यात पाठीवं
चमाकत्यात खवाटं, पाठाड, कंम्बर, गुडघं
कॉपरांच्या वर हात बी जात नाय
घर दार वावार वाऱ्यावं सोडून
लॉकाच्या चाकरीत काय राम ?
मंग तुपल्या आज्या बापाची वावरं
काय गावावं ववाळून टाकायची का ?

मपल्या पाठीच्या इळ्यावरलं वझं
तुह्या तरण्या खांद्यांवर टाकायचं
माव्हं सपान, माही उभारी, माही जिद
सगळं पुसाट व्हायला लागलियं रं...

यकुलता येक ल्येक, रमलाय श्‍यहरात
आता तिकडचीच फटाकडी बघंल,
मग कसली येतायेत राजा राणी गावाला...
म्हातारा म्हातारी बसतील इथं ढुंगाण खरडत
आन्‌ वावरांनी माजलं कांगरेस, हाराळ
झुंबरी-हौशीचं टोमणं जाळत्यात रं...

काय शिकायचं ते शिक
शिकायचंय तव्हर शिक
पण यकदाचा घरी यं रं...

तुह्या डोक्‍यात यईल तसं वावरं पिकू
म्या बांधाचं गवात कापील, तू वझी वहा
म्या खुरपिल, तू पाणी भर, फवारा धर
तु म्हणशील तसं करु
काहीही कर,
पण डोळं मिटायच्या आत
म्हतारा म्हातारीच्या गौऱ्या नदीवर जायच्या आत
भावड्या,
एकदा का व्हयना
पण तुह्या घामाचं मोती दाखव रं...
तुह्या घामाचं मोती दाखव रं...

(संतोष, 12 ऑगस्ट 2010, रात्री 9.45, शनिवारवाडा, पुणे)

(20 ऑगस्ट 2010 रोजी दै. ऍग्रोवनच्या पहिल्या पानावर प्रसिद्ध)