सकाळी सकाळी काॅलेजला निघायच्या टायमालाच वर्दी आली. आज इनमतीत सदूच्या पोराची पाची. तीन पिक्चर पाहिजेत. एक मराठी, दोन हिंदी. संध्याकाळी ९ पर्यंत पोचा. पिक्चर नऊ म्हणजे नऊला सुरु झाला पाहिजे. २५० रुपये नक्की. डोक्यात गणगण सुरु झाली.
मस्तपैकी स्वतःच्या कमाईवर दोन पेट्रोल बुलेट घेऊन डांबरी रस्त्याने डुगडुगडुगडुग करत फिरायचं. हे शाळेत असल्यापासून दाद्याचं आणि माझं काॅमन स्वप्न. शेवटी दादूनी नी मी फायनल केलं. आपल्या सगळ्यात आवडीचं काम पिक्चर पाहणं. मळ्यात, गावात, पंचक्रोशीत पाची, वाढदिवस, जत्रा बित्रा कुठंच कोणताच पिक्चर आपण सोडत नाय. रात्रभर पिक्चर असल्यावर व्हीसीआर वाल्यापासून घरमालकापर्यंत सगळी झोपत्यात पण आपण दोघंच जागं आसतो. लोक पैसं पण लय देत्यात पिक्चर आणायला. आपणही गुपचूप कुणालाही कळू न देता हाच धंदा करायचा.
सुरु झाला धंदा. एक दिवस आधीपर्य़ंतच्या वर्द्या घ्यायच्या. १०० रुपये एका पिक्चरचे. मंचरला संगमवाल्यानं फेकून देण्यासाठी बाजूला काढलेल्या २५-३० जुन्या कॅसेट त्यानं मला मित्र म्हणून भेट दिल्या. १० रुपये भाड्याने कोणतीही कॅसेट मिळायची. व्हीसीआर १०० रुपये भाड्याने मिळायचा. टिव्हीची अडचण होती. बेल्हा आणि मंचरच्या दोघा जणांनी ती दूर केली. सगळं जुगाड जमावलं आणि नेहमीच्या पंटरांना सांगून ठेवलं... वर्दी असेल तर सांगा.
अखेर सदुची वर्दी आली. सद्या महापंटर. तो आधीच म्हणे... बघा, हिंगे डाक्टर, तुक्या, बांगर, संगमवाला या सगळ्यांना सोडून तुमाला वर्दी देतोय. कॅसेट यकदापण आडाकली नाय पायजे. काही कुटाणा झाला तर तुमचं तुम्ही बघा, माझं काही नाही. तीन पिक्चरचे २५० रुपये देईल. (म्हणलं २५० तं २५० धंदा सुरु तं व्हईल.) पण घरापासून लाईटचा खांबडा बराच लाब हे... आकडा तुमचा तुला टाकावा लागंल. च्या आयला आता हे नवीन झ्यांगाट उभं राहीलं. कॅसिटी, टीव्ही हाये पण आकड्याची वायर तर नाय आपल्याकं... पण दादू ठाम होता. आयला, आपलं स्वप्नं पूरं करायचं तर ही वर्दी पूरी करायलाच पाहिजे.
गाठलं बंडोबाचं दुकानं. सिंगल वायरचे दोन बंडल घेतली. मग डबल केली. बोर्ड घेतला. झाली सगळी तयारी. दाद्यानं त्याच्या सायकलला मागे कॅरिजला दोन लाकडं उभी बांदून त्यावर टीव्ही बांधला. मी व्हीसीआर, कॅसेट, वायरी माझ्या सायकलं आडकवल्या आणि बांधा बांधानं ढकलंत ढकलंत इनमती गाठली. रामाच्या घरापासून खांबळा तर बराच लांब... वायर पुरंना. मग दादू म्हणे... आपण डबल एेवजी सिंगलच वायर टाकू. डायरेक्ट मेन. आणि घरापशी बारीक खड्डा खांडून आर्थिंग देवू. दुसरा पर्यंयच नव्हता.
टाकला आकडा. आर्थिंगही दिली. टिव्ही सुरु झाला, व्हीसीआरमध्ये कॅसेट सरकवली आणि माहेरची साडी सुरु झाली... आमच्या स्वप्नपूर्तीचा महामार्ग खुला झाला. माणसं चांगलीच रंगात आली पण... विक्रम गोखलेनं अलका कुबलकडं पाठ फिरवली आणि आमची साडेसाती सुरु झाली. पहिल्यांदा आर्थिंग कमी पडायला लागली, टिव्ही झटकं मरायला लागला. त्यात कॅसेटही गुतायला लागली. भरिस भर म्हणून दोन दारुडी लय डॉकं खायला लागली.
आता काय करावं... बाया घाई करायल्या लागल्या. ए निट लावा ना टिव्ही... आम्हाला एवढाच पिक्चर पाहून घरी जायचंय झोपाया... तरी मी सांगत होतो तुक्याला वर्दी द्या म्हणून... ये त्या टिव्हीला फटका मारुन बघ... च्या आयला व्हीसीआरला पण फटका मारल्याशिवाय चालत नाय... गोंधळ वाढत घेला आर्थिंगला पाणी घालायला गेलेला राम्या आकड्याच्या मेन लाईनला चिटकला... ह्यो ठणाणा... दाद्या आकडा वढायला पळाला... मी कुठं होतो काहीच समजणा. मागं वळून पाहिलं तर सद्याच्या भावाचं पोरगं त्यांच्या बांधाच्या भांडणाचा राग आमच्या टिव्हीवर काढत होतं... काचा फुटल्या तरी हटत नव्हतं बेनं. मी जिवाच्या आकांतानं ओरडत होतो... पण सारा आवाज कंठात तुंबलेला. आवाज फुटला तेव्हा सगळ्या स्वप्नाला घाम फुटला होता !
मस्तपैकी स्वतःच्या कमाईवर दोन पेट्रोल बुलेट घेऊन डांबरी रस्त्याने डुगडुगडुगडुग करत फिरायचं. हे शाळेत असल्यापासून दाद्याचं आणि माझं काॅमन स्वप्न. शेवटी दादूनी नी मी फायनल केलं. आपल्या सगळ्यात आवडीचं काम पिक्चर पाहणं. मळ्यात, गावात, पंचक्रोशीत पाची, वाढदिवस, जत्रा बित्रा कुठंच कोणताच पिक्चर आपण सोडत नाय. रात्रभर पिक्चर असल्यावर व्हीसीआर वाल्यापासून घरमालकापर्यंत सगळी झोपत्यात पण आपण दोघंच जागं आसतो. लोक पैसं पण लय देत्यात पिक्चर आणायला. आपणही गुपचूप कुणालाही कळू न देता हाच धंदा करायचा.
सुरु झाला धंदा. एक दिवस आधीपर्य़ंतच्या वर्द्या घ्यायच्या. १०० रुपये एका पिक्चरचे. मंचरला संगमवाल्यानं फेकून देण्यासाठी बाजूला काढलेल्या २५-३० जुन्या कॅसेट त्यानं मला मित्र म्हणून भेट दिल्या. १० रुपये भाड्याने कोणतीही कॅसेट मिळायची. व्हीसीआर १०० रुपये भाड्याने मिळायचा. टिव्हीची अडचण होती. बेल्हा आणि मंचरच्या दोघा जणांनी ती दूर केली. सगळं जुगाड जमावलं आणि नेहमीच्या पंटरांना सांगून ठेवलं... वर्दी असेल तर सांगा.
अखेर सदुची वर्दी आली. सद्या महापंटर. तो आधीच म्हणे... बघा, हिंगे डाक्टर, तुक्या, बांगर, संगमवाला या सगळ्यांना सोडून तुमाला वर्दी देतोय. कॅसेट यकदापण आडाकली नाय पायजे. काही कुटाणा झाला तर तुमचं तुम्ही बघा, माझं काही नाही. तीन पिक्चरचे २५० रुपये देईल. (म्हणलं २५० तं २५० धंदा सुरु तं व्हईल.) पण घरापासून लाईटचा खांबडा बराच लाब हे... आकडा तुमचा तुला टाकावा लागंल. च्या आयला आता हे नवीन झ्यांगाट उभं राहीलं. कॅसिटी, टीव्ही हाये पण आकड्याची वायर तर नाय आपल्याकं... पण दादू ठाम होता. आयला, आपलं स्वप्नं पूरं करायचं तर ही वर्दी पूरी करायलाच पाहिजे.
गाठलं बंडोबाचं दुकानं. सिंगल वायरचे दोन बंडल घेतली. मग डबल केली. बोर्ड घेतला. झाली सगळी तयारी. दाद्यानं त्याच्या सायकलला मागे कॅरिजला दोन लाकडं उभी बांदून त्यावर टीव्ही बांधला. मी व्हीसीआर, कॅसेट, वायरी माझ्या सायकलं आडकवल्या आणि बांधा बांधानं ढकलंत ढकलंत इनमती गाठली. रामाच्या घरापासून खांबळा तर बराच लांब... वायर पुरंना. मग दादू म्हणे... आपण डबल एेवजी सिंगलच वायर टाकू. डायरेक्ट मेन. आणि घरापशी बारीक खड्डा खांडून आर्थिंग देवू. दुसरा पर्यंयच नव्हता.
टाकला आकडा. आर्थिंगही दिली. टिव्ही सुरु झाला, व्हीसीआरमध्ये कॅसेट सरकवली आणि माहेरची साडी सुरु झाली... आमच्या स्वप्नपूर्तीचा महामार्ग खुला झाला. माणसं चांगलीच रंगात आली पण... विक्रम गोखलेनं अलका कुबलकडं पाठ फिरवली आणि आमची साडेसाती सुरु झाली. पहिल्यांदा आर्थिंग कमी पडायला लागली, टिव्ही झटकं मरायला लागला. त्यात कॅसेटही गुतायला लागली. भरिस भर म्हणून दोन दारुडी लय डॉकं खायला लागली.
आता काय करावं... बाया घाई करायल्या लागल्या. ए निट लावा ना टिव्ही... आम्हाला एवढाच पिक्चर पाहून घरी जायचंय झोपाया... तरी मी सांगत होतो तुक्याला वर्दी द्या म्हणून... ये त्या टिव्हीला फटका मारुन बघ... च्या आयला व्हीसीआरला पण फटका मारल्याशिवाय चालत नाय... गोंधळ वाढत घेला आर्थिंगला पाणी घालायला गेलेला राम्या आकड्याच्या मेन लाईनला चिटकला... ह्यो ठणाणा... दाद्या आकडा वढायला पळाला... मी कुठं होतो काहीच समजणा. मागं वळून पाहिलं तर सद्याच्या भावाचं पोरगं त्यांच्या बांधाच्या भांडणाचा राग आमच्या टिव्हीवर काढत होतं... काचा फुटल्या तरी हटत नव्हतं बेनं. मी जिवाच्या आकांतानं ओरडत होतो... पण सारा आवाज कंठात तुंबलेला. आवाज फुटला तेव्हा सगळ्या स्वप्नाला घाम फुटला होता !
No comments:
Post a Comment