Tuesday, December 2, 2008

पाणावले डोळे...

काही नाही काही नाही
सखे माझ्या माझ्या ग घरात
तव्यावर लाही लाही
सदा पालथी परात

सखे माझ्या आयुष्याला
सदा दारिद्य्र्‌ाचे कोडे
काळे फुटके नशीब
पायी कर्जाचेही तोडे

माझ्या कुणबी मनाला
नाही ऐश्‍वर्याचा ध्यास
आळे बळे पोटी जातो
चार दाण्यांचा तो घास

माझ्या रापल्या हातांना
सदा घामाचा ग वास
नको सोडू माझ्यासाठी
सूर्या चंद्राची तू आस...

तू ग शुक्राची चांदणी
मी कुणबी चाकर
माझ्या शेणाच्या भिंतीत
कशी खाशिल भाकर

माझी शेवटची इच्छा
एक सखे ग बावळे
माझ्या साठी नको चाखू
तू ग विषाचे आवळे

नको पाहू नको पाहू
सखे माझ्या गं डोळ्यांत
माझा ग जीव भोळा
प्राण डोळ्यांतच गोळा

जा विसरून मला
माझा रस्ता ग काटेरी
जळी स्थळी तुझ्यासाठी
वाट होईल रुपेरी

भेट क्षणांची आपूली
मनी आसवांचे खळे
जा फिर तू माघारी
पूस पाणावले डोळे...

संतोष (BVB, Kothrud, Pune. 2007)

2 comments:

Unknown said...

khup sunder lihilay swanirmiticha anand veglach astona khup chan

sach said...

A....BABA santosh tu kaya veda aahe ka...kasli aflatun kavita takliys blogwar...dole panawale re BABA...sundar...atisudnar