विकृती

कुणीतरी विकृत चाळा करतं
आपण त्याला आदेश समजतो
कधी गुरूचा, धर्माचा, जातीचा,
शिवबाचा नाही तर सायबाचा...

डोईची अक्कल, पायची वहाण
पिढ्यानपिढ्या पोथ्यांवर गहाण
आपल्या धडावर दुसऱ्याचं डोकं
आंधळं दळतं कुत्र तुप पोळी खातं

भिक्कार भनंग व्यास हव्यास
आमच्या आमच्यातच लढाईचा माज
बिनडोक अस्मितेवर विकृतांची तुंबडी
आपल्याच तलवारींवर आपलीच मुंडकी

आपण फक्त जय म्हणायचं...
रावबांचा जय, सायबाचा जय
होयबाचा जय, नायबाचा जय
पुन्हा हात खाली, मानकटावर जू
शिरा धमन्या वाहणार गुलामीचा पू

हे असं आणखी किती पिढ्या चालायचं
विकृतांचं गाडं मानकुटी वहायचं
आपल्या घामा रक्ताच्या सड्यावं
त्यांच्या द्वेषाचं मळं कुठवर पोसायचं ?

(संतोष डुकरे, पुणे)