हा चंद्र तुलाच स्मरतो
चांदण्यावर कुरबुरतो
फक्त तुझ्या सईने माऊ
रात्र रात्र तळमळतो...
चांदण्या आज तप्त लाल
होतेय लाही लाही
तू नसताना गे माऊ
मी चांदण्यात जळूनी जाई...
वाऱ्याने चंद्रही हलतो
नजरेने शुक्र निखळतो
ढग अवचित आभाळी विरतो
मी ही तसाच मौनात मरतो...
सखे माझ्या माऊ...
अंत नको पाहू...
(संतोष, 11.45 pm, 16 मे 2010, पारगाव.)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment