हुशSSSSSH
गेला एकदाचा म्हणून
त्यांनी माझी तिरडी सजवली
अन् उचलायची वेळ आल्यावर
माझ्या बायकोलाही मढवली...
तिरडीला माझ्या
नवे बांबू, नवी सुतळी
अंगावर नवी शाल
आणि नाकात नवा कापूस
यांनी मला जाळल्यावर
कोणाचा कोणाला पायपूस...
माझ्या मढ्याची मिरवणूक
टाळ मृदुंगानं गाजली
चितेवर निजवल्यावर
मांगाची हलगीही वाजली
काळ्या बाजाराचं घासलेट
त्यांनी सरणावर ओतलं
फक्त चार आण्याच्या काडीनं
माझं मढं पेटलं...
गेली जाळून मला
सगळी नाती गोती भिकारी
जन्म गेला झुंजण्यात
मी सरणावर राखारी
मनु,
निदान तिने तरी
मागं वळून पहायचं होतं
कपाळावरील कुंकवाला
माझ्यासाठी जपायचं होतं
तु म्हणशील हा मेला
अन् ती झाली विधवा...
आता "फट्ट' कवटी फुटल्यावर
काय अर्थ कुंकवाला
पण खरं सांगू मनु
तिचं उघडं कपाळ
मला मी मेल्याची आठवण देईल
रडेल मी दवांनी
हरवतील अश्रू धुक्यात
राहू द्या कपाळी तिच्या
ते कुमकुम रेखलेले
नाहीतर,
माझं मढं रोज मरेल
ते पुन्हा तिरडी सजवतील
अन् उचलायची वेळ आल्यावर
माझ्या बायकोला मढवतील...
(संतोष, 11 जून 2010, 10.00 PM, शनिवारवाडा, पुणे)
3 comments:
mastachhhhhh...chyala shabdch nahit re...mitra
ek varsh aapan sobat hoto pan tumchyatla khara santosh anubhavaychi ichha hoti tumchya blog varil kavita vachun ata tumcha ulgada karne ajunahi avghad hot chalale ahe pratyek kavite nantar fakt prashn chinh ch(?)ubhe.......>
Sameer... Ajun khara Santosh Malach Sapadlela nahi ! Betla tar tula nakki bhetawin... Baki kahi nahi 1, 0, 0 !
Post a Comment