लाव्हा

लाव्हा उसळतो राहतो गाभ

अखंड अभेद्य अक्षय गाभा

लाव्हा थंडला की फक्त झिज... 

कणाकणानं क्षणाक्षणानं...

काळ छाताडावर थैथैल्यावर

हे दगडही गाभडतात साले...
पण त्यासाठीही कोटी वर्ष उलटावी लागतात...
गाडलेल्या जाणीवा रोमारोमानं फुलाव्या लागतात...

कनाकणानं झिजल्यावर गाभ्याचा खडक
खडकाचे दगड, दगडाची माती, मातीची मृदा...
गाभ्याच्या सत्वानं नवा गाभ धरण्यास सक्षम...
रापल्या तापल्या ढगाकडून गर्भाधान, बिजांकुर..

पण...आता मातीविनाही शेती करतात लोकं
कोटी कोटी वर्षांची झिज, भिज, रुज
मातीमोल ठरतेय क्षणात
धगधगताहेत वणव्यामागून वनवे
पेटल्या जंगलात जगण्याचा धूर आसमंतात

(संतोष डुकरे, पुणे)