कुणास ठावूक कसा
पण एक दिवस असा उगवतो,
सर्व जग कसं
उदास, भकास वाटू लागतं...
आपण जगात एकटेच
एकाकी निराधार फिरत आहोत,
वाट चुकलेल्या जहाजासारखं...
एका उंचच उंच कड्यावरुन
कुणीतरी ढकलून देतय,
समोर दिसतोय काळाकुट्ट अंधार
त्या अंधारात भविष्य फिरतंय
फिरताना मला दिसतंय
पण मी काहीच करु शकत नाही
शेवटी मी एकटा
निराधार... एकाकी...
या जगाच्या अंधारात
खोल खोल चाललोय
या ओळखीच्या गर्दीतही
हरवत.. फसत चाललोय
कदाचित...
पुन्हा कधीच न सावरण्यासाठी
एकटा... एकाकी...
संतोष (4 ऑगस्ट 2005, येगाव, ता. चिपळून, जि. रत्नागिरी)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment